گرچه شفافسازی در این موضوع، قابل تقدیر است؛ اما پرسش اینجاست که در حالی که مصرف موادی که تقابل سخت علمی درباره آنها در سطح بینالمللی و نیز در داخل کشور در جریان است، و بسیاری از دانشمندان ایران و متخصصان بینالمللی بر احتمال عوارض درازمدت این محصولات تأکید دارند، چرا باید اساساً این محصولات در سایه بیتوجهی ناظران، برای گروههای حساس – بهویژه کودکان – تولید شود؟
در مسیر رسالت آگاهیبخشی خود آمادگی دارد – در صورت وجود سندی دال بر احراز سلامت این محصولات – جوابیه مسئولان را به اطلاع عموم مردم برساند؛ اما با تحقیقات گسترده کارگروه بررسی تراریخت در خبرگزاری، تقریباً محرز است که چنین دلیلی اقامه نخواهد شد؛ لذا انتظار میرود، مسئولان نظارتی و خصوصاً وزارت بهداشت – که اتفاقاً در این موضوع بصورت ویژه عملکرد مثبتی داشته است – مسئولانهتر و با دقت افزونتر از حال حاضر، با این مسئله برخورد کنند، و کودکان ایران را از گزند آسیبهای احتمالی این محصولات مصون نگاه دارند.
راه حل بهتر اما، این است که مردم از خرید محصولاتی که سلامت آنها محرز نیست، برای فرزندانشان اجتناب کنند.