نویسنده : شف علی تبارکی

در فرهنگ گردشگری ، خوراکها و نوشیدنیها مانند شناسنامه یک ملت عمل میکنند و یکی از اهداف مهم دنیای گردشگری ، شناخت فرهنگ و رسوم ملل مختلف از طریق آشنایی با ذائقه و علایق غذایی آنهاست. شربت یا دوشاب ، در فرهنگ ایرانی نوعی نوشیدنی سرد است که از آمیختن شکر ، عسل ، شهد و عصاره میوه یا گلها با آب بدست می آید. شربتهای سنتی ایران علاوه بر گوارایی و رفع عطش غالبا خواص دارویی بیشماری هم دارند.

متاسفانه با ورود نوشیدنیهای خارجی فرهنگ تهیه شربتها نسبت به گذشته بسیار محدود شده و در رستورانهای ایرانی کنار غذاهای سنتی جز دوغ از نوشیدنی دیگری استفاده نمیشود. گستره تنوع شربتهای ایرانی بقدری زیاد است که خود میتواند یک کتاب در باب نوشیدنیهای سنتی باشد. اما مساله مهمتری که اخیرا با آن برخورد کرده ام نحوه تهیه و ارائه شربت است.

شربت از قدیم بعنوان یکی از آشامیدنیهای نذری در فصول گرم مد نظر بوده و در گذشته افرادی بوده اند که بواسطه ارائه وتوزیع طعم خاصی از شربت نذری معروفیت پیدا کرده اند . مانند خاندان شربت اوغلی. در تهیه یک شربت حرفه ای ، تعادل طعمها باید بگونه ای باشد که علاوه بر رفع عطش ، حس خنکی و طراوت به نوشنده منتقل شود. حتی دمای شربت در سرو آن بسیار مهم است و شربت بیش از اندازه سرد چندان گوارا نیست.

متاسفانه اخیرا مشاهده کرده ام که شربتهای نذری ارائه شده در مجالس بقدری شیرین هستند که گلو را آتش میزنند. نوشیدن چنین شربتی نه تنها عطش را مرتفع نمیکند بلکه جگر شخص را میسوزاند و او را تشنه میکند. برای من سوالی پیش آمده که آیا شربت بیش از حد شیرین نشانه سخاوتمندی و لارژ بودن صاحب مجلس است؟ یا نکند شیرینی زیاد نوعی باکلاسی محسوب میشود؟ یا بدتر اینکه ذائقه سنتی مردم ایران صدمه دیده و ما هنوز بیخبریم